Victoria Wiichi
Mielőtt végképp eltávolodnék az idegentől, még hátrafordulok, fejemet oldalra döntöm.
- Á, szóval te ilyen alkoholszerető vagy? – keresem a megfelelő szavakat kevéske sikerrel, úgy teszem fel kérdésem, mintha még mindig tejfelesszájú gyerek lennék.
<Mennyivel könnyebb dolgom lenne, ha rendesen beszélném ezt a nyelvet…>
A közelebbi testeket egy kupacba gyűjtöm össze, így egy helyről kell majd elhordanom őket. A kérdése valóban jogos, ezért fejet is hajtok előtte.
- Átutazóban vagyunk, legalább egy hónapja.
<Hazudtam volna?... Nem, ez nem hazugság, ez elhallgatás.>
Megjegyzésére, miszerint sokan hasonlítanak rá, csak bólintok. Figyelmem megpróbálom arrébb terelni az emlékeimről. A folyamat egy kis időt igénybe vesz, ezért egy darabon álldogálok még gondolataimba mélyedve, majd mikor megszabadulok fojtogató emlékeimtől, ismét bólintok.
- Arrébb viszem a testeket.– jelentem ki, majd utamra indulok.
Az holttesteket egy olyan helyre cipelem, amely elég távol esik a tábortól, de még láthatom a távolból a tábortűz fényét. Dolgom végeztével elmondok lelkükért egy imát, ezt követően egy újabbat intézek Kradhoz, amiért ismét megsegített.
<Krad és a társaim nélkül lehet, hogy már rég megőrültem volna?>
Visszaindulok az idegenhez. A sok halott láttán eléggé kavarognak a gondolataim, így nehezemre esik bármit is kérdezni. Fogalmam sincs, mit kérdezhetnék tőle.
<Gyűlölöm a holtakat…>
Egyenlőre semmi okom azt feltételezni, hogy hazudik.
- Hol laksz? Valószínűleg egy térmágussal futhattál össze. – állapítom meg a kínos csend elkerülése végett. – Éhes vagy? – teszem fel végül az életmentő kérdést számára.