Moderátor: Admin
*A tünde nő kérdésére a hely nevével kapcsolatban, készséggel válaszol Barhelm.*
- A város neve Michel Delving.
*A trió az ebéd után szusszanva egyet elindul szobát foglalni, majd a megbeszélt sétára. A szállásért nem fogad el fizetséget a fogadós, így mindhárman gazdagodnak egy kényelmes üregi szobával. Közben pedig megtudnak egyet, s mást a ellenségről is. ... Bár Barhelm számára kicsit zavaros a sok népcsoport, melyek valamiféle elegye alkotja az orkok vezérének családfáját. A végső következtetés viszont egyértelmű az erdei ember számára is: A vezérük - és talán néhány válogatott katonája - jól tűri a napfényt. Nem gyengül el a szabad ég alatt nappal sem. Erre jól lesz figyelni a bányához vezető útjukon.
Thomas a beszámolójában megemlíti saját bogárgyűjteményét is, mely megragadja Barhelm figyelmét. Viszont ezt inkább későbbre halasztja, mert a társai láthatóan a sétára készülődnek már. Majd miután visszatértek a bánya megtisztításából, lesz idő a bogárfajták áttekintésére is.
A délután kellemes sétával indul. A kis csapat bejárja a városka tekergőző utcáit, ami gyakorlatilag a dombok közötti enyhén fel-le barangolást jelent. A hobbitok egyszerű, de boldog életet élnek a félig földalatti otthonaikban. A hely békessége átjárja Barhelm lelkét is és önkéntelenül is el-elmosolyodik a felfedezőút során.
Megérkezve a hobbit történelem tárházához - ahogy a helyiek hívják a Mathom házhoz - a törp és a tünde szinte rögtön az őket érdeklő műtárgyakra vetik magukat. Balint még visszatartja az üvegvitrin, amiben az általa kiszemelt páncélzat áll. Misil viszont lekapja az egyik polcról a kissé túldíszített csecsebecsét. Erre csupán megcsóválja a fejét Barhelm kissé hátrébb megállva.*
-Azt mondom, hogy ezek a tárgyak a hobbitok gyökereihez kötődnek. Nem a miénkhez. Ezért inkább csak nézzük meg őket és ne vigyük magunkkal. ... Főleg egy bánya megtisztítására, ahol még bajuk eshet.
*Ezzel a harcos kifejtette véleményét és ráhagyja a másik kettőre, hogy mit kezdenek vele. Barhelm igyekszik nem leragadni egy-egy vitrinnél, hanem bejárja az egész házat. Bekukkant a félreeső helyekre is, hátha valami érdekes darabot pillant meg. Inkább az érdekli, hogy mik azok a dolgok, amiket a hobbitok megőrzésre méltónak tartanak, de mégsem érzik szükségét, hogy maguk mellett tudják a hétköznapokban. A közös kiállítása ezeknek a tárgyaknak különös hangulatot kölcsönöz a Mathom háznak.*
- Ajándékot? – tűnődök el.
Én még soha életemben nem kaptam ajándékot. Vagy, ha igen, azt bizony már régen megettem. Otthon ez nem volt szokás: talán mert annyi születésnapja van a magamfajtának, hogy csődbe vinnénk vele a kedves rokonságot. Az emberek persze sok mindent ünnepelnek, de az a falu, ahol felnőttem túl szegény volt ahhoz, hogy akár egy ilyen dísztárgyat, mint ez csak úgy elajándékozzanak. De ünnepnapokon mindig finomat ettünk, vagy legalábbis jobbat, mint általában. Szegényes motyómat persze a hobbit-lyukban hagytam, bár amúgy se lett volna benne semmi értékes, amit cserébe itt hagyhattam volna. Lemondóan sóhajtok hát. Már épp közöltem volna a szomorú hírt a teremőrrel, amikor Barhelm – lehet tudtán kívül - a segítségemre siet.
- Igaz is. – teszem vissza a porcelán kutyát a polcra, majd kedvesen először társamra, végül a hobbitra mosolygok – Visszajövök érte később.
Ezek után már úgy nézegetem a különféle kiállított kacatokat, mint a nincstelen gyerek a cukrász kirakatát. Nem is állok messze tőle annyira… Persze, lóg a nyakamban valami, ami többet ér, mint ez az egész zsibvásár hobbitostul, de fel se merül bennem, hogy ez csereanyag lehetne. Ez az egyetlen kapocs a múltammal…
- Fáj a lábam. - nyöszörgök később, mikor már az utolsó zugba is belestünk. Kelletlenül harapdálom alsó ajkamat, majd kérlelve nézek egyik marcona társamról a másikra – A kocsmában este biztos lesz valami dalnok, aki szép meséket mond távoli vidékekről. Mindig szokott lenni. Nem megyünk inkább, és nézzük meg, hátha megérkezett már?
- Szóval csere? – kérdezek vissza a teremőrtől. És Bakváron él? – nyílik még nagyobbra a szemem. - Ha jól sejtem az nem a szomszédban van… akkor biza ez a gúnya itt marad. Pedig kár érte, több hasznát lehetne venni egy csatában mintsem itt porosodjon. Mert erre gyártották őket, ezért születtek ezek a tárgyak, ez az ő dicsőségük, ha megóvhatják gazdájukat.
Keserűen legyintek… - Nem mintha ezt rajtunk kívül bárki is megértené…
Ezek után inkább egykedvűen caplatok végig a termeken, és hamar elunom a dolgot. Így kapóra is jön a fiatal leányzó felütése, miszerint térjünk vissza a kocsmába.
- Menjünk-menjünk! – már így is lejártam a lábam, teljesen feleslegesen. – megeresztek egy mosoly szerű vicsort… de azért tényleg próbálkoztam megnyerően vigyorogni.
// Részemről eliszogatom a többiekkel az estét, ha partnerek a dologban, ám legkésőbb éjfél tájékán nyugovóra térek, hogy reggel ezen a korai órán fel tudjak kelni. Igyekszem nem nagyon leinni magam, nem akarok nagyon becsápolni, hogy használható törp maradjon belőlem másnapra. A szobám ajtaját természetesen zárom majd, a fegyveremmel magam mellett - az ágylábánál - alszom. //
// off: bocsi, nem akarok nagyon előre szaladni, csak megadtam a dolgokat Castornak, hogy tudjon mivel kalkulálni, ha esetleg pörgetni akar, de ha kisebb léptekben haladunk természetesen írok azokra is. //
*Ki-ki a maga indokai alapján, de letesznek társai a hobbit kiállítási tárgyak begyűjtéséről. Így már csak a többi szoba és tárlat végignézése van hátra. Mire rendesen körbeérnek már Barhelm is kezd kicsit elfáradni a sok kulturális újdonság hatására. Azért Misil nyöszörgésére elmosolyodik és önkéntelenül is kicsúszik a vidám kérdés az erdei ember száján.*
- Vigyünk?!
*Viszont Balin is a tünde nézetét osztja a lábfájása tekintetében, így Barhelm csupán megcsóválja a fejét.*
- Azt ugye tudjátok, hogy a bánya valószínűleg köves dombok között van és oda is hosszan kell majd gyalogolni. ... Azzal azonban egyet értek, hogy térjünk lassan meg a fogadóba és pihenjük ki a nap fáradalmait. Holnap hosszú nap vár ránk.
*Így két társával Barhelm is vissza indul a fogadóba. Mielőtt elhagynák a Mathom házat, a segítőkész teremőrnek kis meghajlással és pár kedves szóval megköszöni a bőrvértes harcos, hogy megismerhették a múzeum által az itt lakó népet egy kicsit.
A fogadóban a vacsorát és egy kis társasági időt a többiekkel tölt el Barhelm is. Azonban étellel és itallal is csínján bánik. Nem várja ki az éjfélt sem, hogy korán reggel pihenten és frissen kelhessen.*
Kellemes hangulatban töltöm az estét, mígnem aztán mikor eljön az ideje biza jómagam is nyugovóra térek. Jólesően süppedek el az ágyamban, talán túlságosan is mélyre.
* Hmpf… túl puha ez a fekhely, mintha a mocsárban heverésznék… *
Zsörtölődök egy keveset, forgolódok, megpróbálom többször egymásba hajtani a párnáimat, hogy valamennyi tartásuk legyen, de csak nem jön álom a szememre. Ez a végtelen csend… több mint kellemetlen. Nem vagyok hozzászokva ilyen némasághoz. A vége sincs tárnáink is némán konganak, de valamilyen neszezés, visszhangok mindig akadnak… ez inkább olyan, mint egy sírhely, mintha egy kellemesen kifaragott kriptában hajtanám nyugovóra szegény fejem. És akkor a holnapról még ne is beszéljünk…
* Furcsa ez az egész. Franc se tudja, hogy ezeknek az átkozott szőröstalpúaknak mi a kobold, yrch vagy troll. Ami jóval nagyobb náluk, még tán óriásnak is neveznék. Mennyien vannak, mennyire lehetnek felszerelkezve… mert egy-két csákány nem érdekel. De ha az a nagy melák tényleg irányítja őket, és még hozzávaló fegyvereik is vannak, könnyen megnehezíthetik a dolgunkat. Sőt… akár még rosszabb is lehet. Remélem, a kis hobbit ismeri a bányát, mert ezeknek a dögöknek hosszú napjaik voltak, hogy feltérképezzék a terepet, nekünk viszont fikarcnyi helyismeretünk sincs. A másik meg… harci erő tekintetében sem tudom mire számítsak. Barhelmet nem tudom hova tegyem. Távolságtartó, magának való nyurga. Még nem tudok bízni benne, ám ha tényleg tudja forgatni az övén lógó szekercéket legalább nem magamnak kell egyedül az ütközeteket elrendezni.
Misil egy másik talány… fiatal hegyes fülű jány. A mieink ebben a korban még javában a barlangok biztonságában tengetik a napjaikat, nem hogy egyedül vágjanak neki a világnak. Ám, ha tévedek… és a fiatal külső alatt csak a tündék kortalan tekintete néz vissza rám… nos, akkor még ő is jócskán okozhat meglepetéseket. És ez az amit utálok, a meglepetéseket. Szeretem tudni mire számítsak, mit várhatok el a többiektől. Én nem álltatok senkit, hogy mily hatalmas varázstudó lennék, ám ha a pörölyömmel oda kell sújtsak, akkor azt meg is teszem.
Túl sokat jártatom az agyam feleslegesen, jobban teszem, ha inkább alszom, reggel korán lesz ébresztő. * - zárom le gondolataim fonalát, oldalra fordulok, s lassan elnyom az álom… hogy aztán reggel annak a nyüves kukorékoló borzadványnak a jajveszékelésére ébredjek. Biz isten közel járok ahhoz, hogy a tarajost jobb létre szenderítve a vasalt bakancsomat kib*sszam az ablakon. Aztán persze inkább zsörtölődve kikászálódom az ágyam mélyéről.
Nehézkesen mosom meg az arcom a szobában elhelyezett lavórban, és prüszkölök ahogy a hűvös víz végigfolyik az arcomon. Lassan szedelődzködöm, ám mégis gyakorlottan illesztem helyre a felszerelésem… bújok bele örökségembe, apám feketére edzett láncingébe. Felerősítem az alkarvédőket… pörölyömet a derekamon nyugvó övre erősítem. Hátamra veszem a hátizsákom, az íjam, s a hozzá tartozó tegezt könnyen bontható, ám biztos csomóval a zsákhoz erősítem, majd így teszek a pajzsommal is.
Alig néhány perces készülődés után teljes menetfelszerelésben jelenek meg a fogadó ivó részében. A tekintetemmel a többieket keresem, de ahogy látom, én vagyok az első. De csak hármunk közül, itt vár Jim, a hobbitok réme. Egész kis keménykötésű szerzetnek tűnik. Ahogy végigmérem, a felszerelése rendben van, ha használni is tudja akkor már bentebb vagyunk. Köszöntésére biccentek.
- Adjon isten jó reggelt, szólítson Balinnak. – nyújtom felé a kezem egy ropogtató kézfogásra, és rávigyorgok. Percek kérdése és a többiek is itt lesznek, legalábbis jobban teszik, mert különben én borítom ki őket az ágyukból.
- Örülök, hogy magához hasonló jó kötésű hobbit kísér el bennünket. Aztán mondja csak, ismeri a bányát? Az alagutakat? Mire számítsunk? Tényleg yrchek pocoltak be bányába?
- Ó, ugyan már! – vihogok fel lányos zavaromban, s még Barhelm vállát is megveregetem jelét adva annak, mennyire jó viccnek tartom, hogy hazáig cipelne engem. – Azért ennyire mégse rossz a helyzet.
Persze, amint társam felhívja figyelmünket a másnapi menetelésre, azonnal elpárolog ajkamról a mosoly. Felhőtlen jókedvem csak a fogadóban tér vissza. Kedvemre való a hobbitnép: a sok finom ennivaló, és annak kitárgyalása szokatlan lelkesedéssel tölt el. Ha nem is tudok igazán hozzászólni a témához: szívesen hallgatom őket. A délután folyamán még igyekszem szert tenni egy pipára, kevés kis megtakarításomból fájó szívvel áldozva eme szenvedélyemnek. Nem is igazán a bagó hiányzik, hanem inkább hogy rágcsálhassak valamit. Erre pedig a pipaszárnál nem sok alkalmasabb dolog van.
Az estét vidám hangulatban töltöm: bár egyetlen söröskorsót szorongatok egész végig, ez nekem mégis elég ahhoz, hogy vigyorom fültől-fülig érjen. Hallgatom a körülöttem ülőket, dalolok is velük, ha van rá lehetőségem. Aztán, amikor már társaim nyugovóra tértek, magam is a távozás mezejére lépek. Megmosakszom, aztán uzsgyi: nekifutásból vetődök az ágyba. Ha nem zuhan össze alattam abban a pillanatban, boldogan süppedek a puha ágyneműbe. Nálunk a falu bírája fekhetett csak ilyen ágyba: az otthoni szalmazsákhoz, vagy az elmúlt napok gyökerekkel tarkított nyirkos fekhelyeihez képest ez a kis hobbitlyuk királyi lakosztálynak számít. Boldogan szuszogok a párnába, miközben egy nagy tepsi almás pitéről álmodok. Még az se zavar, ha Maszat a fejemen alszik, legfeljebb őt is összenyálazom, nem csak az ágyneműt.
A kakaskukorékolás szinte éket ver tudatomba: úgy érzem, éppen csak egy pillanatra szunyókáltam el. Nyúzott képpel ülök fel ágyamban, s ásítva túrok az éjszaka során fejemre képződött szénakazalba. A szomorú tény csigalassúsággal ugyan, de végül mégis előkecmereg gondolataim ködös ingoványából: ma bizony dolog van! Kifolyok hát az ágy közepére begyűrt takaró-párna kupacból, s elvonszolom magam a mosdótálig. Pár pillanatig bágyadtan révedek a tálból visszanéző véreres szempárra, majd hirtelen nagy levegőt veszek, és belefejelek az enyhén szappanos vízbe. Mosakodás letudva. Magamra cibálom a szoba különböző pontjain szétszórt ruhadarabokat, átszántom hajamat az „ötágú fésűvel”, majd tarisznyámat nyakamba akasztva kisétálok a kocsmatérbe.
- Höhöhh. Ahhoz korábban kell felkelned, kedves barátom. – kurjantok alig egy lépésnyire Balin háta mögött, aztán én is odanyújtom kacsómat a hetyke kis hobbitnak – Misil, szolgálatára.
Lendületesen megrázom Jim kezét, majd sandán körbepislogok.
- Reggelizünk?
*Az este kedélyesen és szép csendesen telik el. Éjszakára sem csukja be az ablakot Barhelm, hogy egy kis friss levegő bejöhessen, nomeg őt inkább a némaság zavarja, mintsem a természet és külvilág neszei. Az ágy első próbálkozásra túl puhának és süppedősnek tűnik. Ráadásul rendesen végigér rajta a megtermett ember. Azonban nagyon jót alszik benne a harcos. Nem is gondolta volna, de a takaró alatt a vánkosba süppedve olyan nyugodt az álma, mint már régen nem volt. Reggel őt is a kakas kukorékolása ébreszti. Nagyot nyújtózva és ásítva kikel az ágyból és az ablakhoz sétálva kinéz. Egyrészt, hogy nagyot szippantson a reggeli levegőből. Másrészt, hogy megnézze milyen az időjárás? Mire számíthatnak a gyalogút során? Ezek után már sokkal gyakorlatiasabban és a rá jellemző egyszerűséggel folytatja a napját. Megmosdik, felölti ruháját és vértjét. Majd összepakolva amúgy sem széthagyott holmiját, a hátizsákot a hátára veszi. Szekercéit övébe tűzi és pajzsát szíjánál fogva félvállra veszi. Ezzel elsétál az ebédlőbe ő is.
Odalent már összegyűlt két társa és vezetőjük is. A lépcsőn lefelé tartva épp elcsípi a hobbit szavait és a törp, meg az elf válaszait. Melléjük lépve mosolyogva biccent a triónak.*
- Jó reggelt mindenkinek! ... Barhelm vagyok, a Bakacsinerdőből. Bár a feladatunk fontos, mégis Misil Kisasszonnyal értek egyet. Előbb együnk valamit és csomagoltassunk egy kis útravalót. Természetesen, ha azt mondjátok, hogy ne vesztegessük az időt és majd út közben eszünk pár falatot, akkor máris indulhatunk. ... Mondd Jim, milyen messze van a bánya?
*Megvárja, hogyan dönt Jim a vezetőjük. Akár reggeliznek, akár indulnak, Barhelm nem ellenkezik többet. Mindkét esetben nyugodt egyszerűséggel tudomásul veszi a döntést és a társasággal tart.*
*Miközben letelepszenek a reggelizőasztalhoz Jimnek van néhány jó szava, kérdése mindegyikükhöz. Barhelm a hozzá intézett szavakra kivételesen komoran, mosolytalanul bólint.*
- Sajnos igaz. A Nagy Pók ivadékai befészkelték magukat Bakacsinerdő északi részén. Az erdőtündék meg... Elzárkóznak a pókoktól, mint minden mástól is. Sajnos nem sokan vagyunk mi, a Bakacsinerdei emberek. Azonban igyekszünk legalább útját állni vagy lelassítani a Homály és szolgái terjeszkedését. ... Sajnálatosan egyre kisebb sikerrel.
*Bár a bánya elfoglalóival és az ezzel kapcsolatos információival elsősorban Balinhoz fordul Jim. Barhelm is megerősíti az északról terjedő fenyegetés létét.*
-Beorn fiait is egyre jobban szorongatják az orkok. Északról jönnek, az alapján, amit elmondtál Jim, szinte biztos vagyok benne, hogy szintén Angmarból.
*Többet egyenlőre nem szól a témához, hanem hallgatja, hogy társai mit szólnak az eddig elhangzottakhoz. Közben a bőséges reggeli is megérkezik, így az erdei ember is közelebb húzza székét az asztalhoz és megvárva, hogy mindenki szedjen kedvére, utoljára szed magának a gazdag rántottából, tör egy jó darab kenyeret.*
-Jó Étvágyat!
Örömmel veszem tudomásul, hogy a többség egyet ért elképzeléseimmel. Nem jó korgó gyomorral munkához látni, csak zavarna a koncentrációban. Már épp bólogatnék, s indulnék az egyik asztalhoz, amikor Jim böködni kezd, majd még a ruhámat is letaperolja. Nem mondom, csinos darab: az utolsó jótékonysági csomagban találtam, amit a közeli nagyváros templomából küldtek a falumba. Az ottani öreg pap mindig gondolt ránk, ha valamiért rosszabb volt a termés. Ilyenkor élelmet, egyszerűbb használati cikkeket küldtek nekünk. A ruha nem volt valami díszes darab, ám a szokottól eltérően nem szürke, vagy barna volt, hanem bizony halványkék! Először szóvá akartam tenni, hogy nem vagyok ám lábasjószág, s még csak a vásáron se vagyunk, hát hobbit uram ne fogdosson, mert még olyat teszek, amit később megbánok. Ám végül hiúságom, s származásom említése megmenti Jim-et a jó asszonyos tenyerestől.
- Igen, igen… - legyintek csak vörösödő orcával, s elégedett mosolyomat álcázva, ajkamba harapok.
Gyorsan helyet foglalok, és álmodozó tekintettel meredek a konyhaajtóra. Nem szoktam hozzá ehhez a leplezetlen csodálathoz, így erősen küzdök kislányos ujjongásommal. Na persze ez túlzás, hiszen a hobbit inkább csak csodálkozott, nem pedig csodált. De hát ki ne örülne annak, ha különlegesnek tartják? Beleszimatolok a levegőbe, s elégedetten veszem tudomásul: az ajtó túloldalán épp szalonnát pirítanak. Milyen csodálatosan is indul ez a nap! Már nem is haragszom annyira a kakasra…
~ Mi? Hogy pókok? Az a nagy, szőrös fajta? ~ borzongok meg, miközben Barhelmék beszélgetését hallgatom. Egyszer én is láttam egy jól megtermett példányt a tehénistállóban, legalább ötször kellett rácsapnom a cirokseprűvel, mire felfordult a gyalázatos. Őszintén szólva, gyűlölöm a nagy ronda rovarokat, főleg a cserebogarat: gyerekkoromban egyszer nagyon megkergetett egy. Sikítva szaladtam a kúttól a házig... hát nem vagyok rá büszke.
- Nazgúlok? – képedek el aztán a hallottakon, s ennek már hangot is adok. Már a feltételezés is olyan volt számomra, mintha egy vödör jeges vízzel öntöttek volna nyakon. Számomra ezek a lények eddig egyet jelentettek a zsákos emberrel, meg a mumussal. Olyan dolgoknak tartottam őket, amivel a gyerekeket ijesztgetik, de képtelenség, hogy valóban léteznének. Persze, hallottam már egyet s mást öreg tanítómtól, tudtam miről beszél Jim. Vagy legalábbis voltak elképzeléseim. – Na de Uram, mit akarnának ezek a Megyétől? Talán egy tál cseresznyéspitéért jönnének ide?
Kelletlen ábrázattal szűröm a levegőt fogaim között. Talán kicsit becsmérlőbbre sikerült a kérdésem, mint amilyennek szántam. Viszont kevéssé hiszem, hogy a „Gonosz” orkokat küldene egy hobbit bányába, vagy ez bármennyire is jelentős lépés lenne terveiben. Persze, ha egyáltalán még létezik az a lény, amiről eddig csak mesékből, vagy unalmas könyvek poros lapjairól értesültem.
- Mármint biztos vagy benne, hogy ez egy ilyen jelentős ügy lenne, nem pedig csak egy csapatnyi kobold idétlen vicce?
Végre befutnak a többiek is. Bah, állandóan elkésnek a nagyok… csak a gond van velük… de nem hagyom, hogy kora reggel felbosszantsanak. Egy kurta – Reggelt! – engedek meg a hétalvók felé - a csípkelődést elengedem a fülem mellett -, aztán ismét Jim felé figyelek. Nagyot kordul a gyomrom a reggeli említésétől… - Végre kaja! Aztán a végén még kedvemre való népek lesznek ezek az apró hobbitok, enni még mindig tudnak. Ám újra elkomorodom, amikor Jim, a kérdésemre adott válaszát hallom. Némán, türelmesen figyelek végig, amíg leírja a helyzetet… és a legrosszabb, hogy bizonyos részeit még Barhelm is megerősíti.
Nagyot sóhajtok, s még a frissen sült szalonna és tojás illata sem tudja visszahozni a jókedvemet. Ez így komolyan hangzik a hétszentségit neki. Én azt hittem egy kis testmozgás lesz az egész, erre fel már Nazgúlt, meg annak urát emlegetnek. Ez kicsit sem tréfa. A többiek felé igyekszem ebből minél kevesebbet mutatni, nem akarom, hogy arcomon lássák, milyen baljós gondolatok járnak a fejemben. Aztán persze mégiscsak kibukik belőlem a dolog:
- Ez nem lesz egy sétagalopp azt már látom, és összesen négyen megyünk be oda? Végigpillantok az asztaltársaság férfi tagjain - Barhelm, Jim, mindketten keménykötésű szerzetnek tűntök, az összes többi majd harcban kiderül, mert nem kétséges, lesz benne részünk elég. Ámbátor – a lány felé sandítok – Misil kisasszony tán bírja a noldák szavának ősi erejét, mert – ha megbocsát – íjat még nem láttam kegyednél, és a felépítését tekintve se mondanám nagy harcosnak, bár az is igaz, nem vagyok nagy tünde ismerő.
Túl sokat beszélek… és akaratlanul is összefolyik a nyál a számban az előttem gőzölgő tojástól, úgyhogy, mielőtt teljesen megmeredne kétpofára lapátolom be az arcomba. Persze csak két falat között jut eszembe az illem, és kívánok én is jó étvágyat az asztaltársaimnak. - Még az is lehet, annyi is elég lesz, ha az a féltroll förmedvényt kibelezzük. Vezető nélkül a többi nem ér semmit, mármint ahogy az eddigi információkból kivettem. Ha szerencsénk van, nem kell kipucolni az egész bányát, elég a parancsnokot feldarabolni. – vetem fel az ötletemet két falat között. - Mire Mithrandir megérkezik, mi rendbe tesszük a környéket. Mi a véleményetek? – kérdezem a többieket.
*A reggeli végeztével Barhelm nemcsak a kiadós étket, hanem az elhangzottakat is emészti egy kicsit. Végül Jim felszólítja a társaságot az indulásra. Az erdei ember egy sóhaj kíséretében feláll az asztal mellől és nekiáll hátizsákját, hogy elredezze magán az úti felszerelést.*
- Azt mondom, mindegyikőnkben több lakozik, mint ami látszik. Ne kételkedjünk elszántságunkban. Induljunk neki és tegyünk meg minden tőlünk telhetőt. Aztán majd meglátjuk meddig jutunk önerőnkből.
*A gyalogútra tekintettel egyenlőre festett pajzsát is vállára kanyarítja a hordszíjánál fogva. Majd megvárja, hogy a többiek is összeszedelőzködjenek. Amennyiben Jim útravaló élelmet és vizet is szétoszt a társaság tagjai között, Barhelm is elcsomagolja a rá jutó részt. Közben pedig Jim intelmére biccent megértése jeléül.*
- Te vezetsz minket Jim. Amit javasolsz az úton, mi ahhoz igazodunk. ... A magam nevében beszélhetek csupán a csendes mozgás és a mászás terén is. Bár nem vagyok cserkész, de csöndesen és feltűnésmentesen tudok haladni a vadonban. Illetve a dombok megmászása sem hiszem, hogy leküzdhetetlen gondot okozna számomra. ... Viszont össze kell tartanunk, ezért nekünk kell megvédenünk Misil Kisasszonyt is a veszélyes szakaszokon.
*Közben mindent elrendezett magán, így Barhelm készen várja a tényleges indulást. Ahogy nekivágnak az útnak, igyekszik lépteit társaihoz igazítani. Bár egészen bizonyosan hosszabbakat lép, mint a többiek, de kevesebbet, hogy se neki, se másnak ne legyen kényelmetlen az iram.*
Vissza: Castor Middle-earth kalandjai
Jelenlévő fórumuzók: nincs regisztrált felhasználó